Informacje dla autorów

 

Zakres tematyczny czasopisma

Na łamach czasopisma naukowego „Miscellanea Historico-Iuridica” publikowane są teksty o charakterze historyczno-prawnym, jak również opracowania traktujące o prawie współczesnym z wyraźnym kontekstem historycznym.

Zakres tematyczno-czasowy periodyku obejmuje szeroką problematykę historii systemów i regulacji prawnych – począwszy od starożytności (ze szczególnym uwzględnieniem prawa rzymskiego), przez średniowiecze i nowożytność, aż do historii najnowszej i okresu post-zimnowojennego. Istotna część tekstów koncentruje się na dziejach prawa w okresie międzywojennym, systemach prawa państw komunistycznych oraz historii prawa w szeroko rozumianej Europie Środkowo-Wschodniej.

Redakcja może odrzucić tekst bez skierowania go do recenzji, jeżeli uzna, że jego treść nie koresponduje z zakresem tematycznym czasopisma.
 

Informacje ogólne i zasady wydawnicze

Przygotowanie tekstu do zgłoszenia

Na łamach czasopisma publikowane są artykuły sporządzone w językach: polskim, angielskim, niemieckim, francuskim, włoskim, hiszpańskim oraz rosyjskim. Redakcja może dopuścić do publikacji także tekst w innym języku niż wyżej wymienione. Strony początkowe zgłaszanego tekstu o charakterze naukowym powinny zawierać:

• imię (imiona) i nazwisko każdego z autorów;
• aktualną afiliację każdego z autorów (uczelnia, placówka badawcza, stowarzyszenie naukowe lub innego rodzaju organizacja – nazwa oryginalna oraz w języku angielskim);
• dane kontaktowe każdego z autorów, w szczególności adres e-mail;
• identyfikator ORCID każdego z autorów (Open Researcher and Contributor ID – kod alfanumeryczny stworzony dla unikalnego identyfikowania autorów i współautorów publikacji naukowych i akademickich; rejestracja dostępna na https://orcid.org/register);
• pełny tytuł artykułu w języku złożonego tekstu;
• abstrakt (zapowiedź artykułu, co najmniej 200 wyrazów) w języku złożonego tekstu;
• słowa lub frazy kluczowe w języku złożonego tekstu (od trzech do siedmiu);
• pełny tytuł artykułu w języku angielskim;
• abstrakt w języku angielskim;
• słowa lub frazy kluczowe w języku angielskim (od trzech do siedmiu).

W każdym tekście należy zastosować podział na co najmniej trzy rozdziały (wstęp/wprowadzenie, minimum jedno rozwinięcie, zakończenie/podsumowanie), numerowane cyframi arabskimi.

Na końcu tekstu należy umieścić:

• bibliografię (wykaz źródeł), z których korzystano podczas pracy nad tekstem, a także zamieszczonych w nim odniesień, z podziałem na: akty prawne, orzecznictwo, archiwalia, literaturę przedmiotu (w porządku alfabetycznym, z pełnymi imionami i nazwiskami autorów), netografię itp.;
• streszczenie artykułu w języku złożonego tekstu;
• streszczenie artykułu w języku angielskim.

Abstrakt a streszczenie:

• abstrakt powinien być zapowiedzią artykułu mającą od 200 do 400 wyrazów i znajdować się na początku artykułu. Powinien zawierać syntetyczny opis celu badawczego i wprowadzenie do tematyki tekstu, opis wykorzystanych źródeł i zastosowanych metod. Powinien zachęcić czytelnika do przeczytania artykułu;
• streszczenie powinno być syntezą (podsumowaniem, skrótem) całego tekstu i znajdować się na końcu. Powinno zawierać elementy niewystępujące bądź jedynie zarysowane w abstrakcie, w szczególności otrzymane wyniki badań i końcową konkluzję. Powinno zawierać od 200 do 400 wyrazów. Powinno podsumować i ułożyć wiedzę zdobytą podczas lektury artykułu.

Zgłaszanie tekstu do publikacji

Proponowany tekst należy wysłać Redakcji poprzez platformę Open Journal Systems (OJS) na stronie czasopisma, co możliwe jest po rejestracji (dostępna pod adresem: http://miscellanea.uwb.edu.pl/user/register) oraz zalogowaniu się na powstałe w ten sposób osobiste konto użytkownika. Wszelkie pytania lub trudności w przesłaniu tekstu można zgłaszać Redakcji drogą mailową na adres: miscellanea@uwb.edu.pl.

Do tekstu należy dołączyć pisemne oświadczenie każdego z autorów, że żadna tożsama publikacja ich autorstwa nie została i nie zostanie opublikowana w innym miejscu. Oświadczenie powinno również zawierać zgodę na publikację wskazanego tekstu na łamach „Miscellanea Historico-Iuridica”.

W przypadku zakwalifikowania tekstu do publikacji każdy z autorów powinien zawrzeć umowę licencyjną o udzielenie nieodpłatnej licencji do utworu z zobowiązaniem do udzielenia sublicencji CC.
 
Proces recenzyjny

Wszystkie zgłoszone opracowania o charakterze naukowym poddane zostają procesowi recenzyjnemu. Każdy rodzaj tego typu tekstu (artykuł, artykuł recenzyjny, dokument archiwalny) podlega dwóm recenzjom, sporządzonym przez dwóch niezależnych ekspertów związanych z zewnętrznymi placówkami naukowymi. Biorąc pod uwagę tematykę danego tekstu oraz specjalizacje poszczególnych badaczy, jeden z recenzentów może zostać, w drodze wyjątku, dobrany spośród pracowników naukowych Uniwersytetu w Białymstoku. W przypadku tekstów, które powstały w języku innym niż język polski, co najmniej jeden z recenzentów powinien być afiliowany w instytucji zagranicznej innej niż narodowość autora pracy. Lista recenzentów publikowana jest w każdym zeszycie.

Co do zasady autor i recenzenci nie znają swoich tożsamości (double-blind review process). W uzasadnionych przypadkach model ten może nie zostać zastosowany, wówczas recenzent proszony jest o podpisanie oświadczenia o niewystępowaniu konfliktu interesów pomiędzy nim a autorem publikacji. Każda recenzja ma formę pisemną i kończy się jednoznaczną rekomendacją w zakresie: 1) dopuszczenia tekstu do publikacji w przesłanej formie; 2) kierunków poprawy tekstu warunkującej jego publikację; 3) odrzucenia tekstu. Autorzy otrzymują zanonimizowaną treść obu recenzji wraz z powstałą na ich podstawie decyzją Redakcji o dalszym losie tekstu.

Redakcja podejmuje działania w celu przeciwdziałania przypadkom ghostwriting i guest authorship. Wszystkie tego typu przypadki są upubliczniane poprzez informowanie o nich odpowiednich placówek naukowych.

Recenzji nie podlegają teksty o charakterze technicznym (noty recenzyjne, artykuły sprawozdawcze, wspomnienia, kroniki).
 
Kryteria recenzji

Kryteria oceny zgłoszonego tekstu obejmują:

• wstępną charakterystykę artykułu – czy ma on wymiar teoretyczno-prawny, prawno-porównawczy, historyczno-prawny;
• ocenę czy tytuł odpowiada treści artykułu;
• ocenę czy jasno i poprawnie określone zostały cel i założenia artykułu;
• stwierdzenie czy cel artykułu został osiągnięty;
• ocenę wartości naukowej artykułu;
• ocenę zastosowanej metody badawczej;
• ocenę i celowość zastosowania metody statystycznej;
• ocenę wykorzystania literatury naukowej;
• ocenę poprawności wniosków końcowych;
• ocenę językową i stylistyczną.

Zgoda na publikację

Materiały kopiowane z innych źródeł muszą zostać zaopatrzone w oświadczenie autora i wydawnictwa zawierające zgodę na ich publikację przez Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku. Uzyskanie takiej zgody obciąża autora/autorów.
 

Polityka repozytoryjna – samoarchiwizacja

Autorzy mogą deponować swoje opublikowane na naszych łamach prace w innych bazach i serwisach. Artykuły mogą podlegać tego typu samoarchiwizacji w wersji VoR (Version of Record), czyli w ostatecznej opublikowanej w czasopiśmie wersji.

Instrukcje techniczne dla autorów

Zasady sporządzania i formatowania tekstu głównego

1. Tekst główny powinien zostać sporządzony czcionką Source Sans Pro (https://www.fontsquirrel.com/fonts/source-sans-pro; rozmiar 12 pkt; w przypadku problemów z jej dostępnością można zastosować czcionkę Arial), wyrównany do lewej (niewyjustowany), z zastosowaniem interlinii wielkości 1,5, bez odstępów na początku pierwszego wiersza akapitu (bez wcięć specjalnych „Pierwszy wiersz”), z zastosowaniem jednego pustego wiersza pomiędzy każdym akapitem.
2. Objętość tekstu nie powinna przekraczać 30 stron.
3. Dopuszcza się stosowanie wyróżnień w tekście, np. pogrubienia tekstu (w nagłówkach) i kursywy (tytuły, wtręty obcojęzyczne).
4. Cytaty należy umieszczać w cudzysłowie „...”. Redakcja nie weryfikuje stosowanych w tekstach cytatów ani ich tłumaczeń.
5. Jeżeli zachodzi potrzeba, w tekście należy konsekwentnie stosować wyliczenia numerowane: 1), 2), 3) itd., lub a), b), c) lub punktowane (preferowane • lub –).
6. Wszystkie strony powinny zawierać ciągłą numerację.
7. W tekście i w przypisach należy stosować następujące łacińskie skróty (bez kursywy):

• eadem – taż, tejże
• ibidem – tamże
• idem – tenże
• op. cit. – dzieło cytowane
• passim – tu i ówdzie, wszędzie

7. Redakcja zastrzega sobie prawo do usuwania usterek stylistycznych i ujednolicania tekstu zgodnie z przyjętymi zasadami, bez porozumienia z autorem.

 

Zasady sporządzania przypisów

1. Przypisy powinny zostać sporządzone czcionką Source Sans Pro (ewentualnie Arial; rozmiar 11 pkt), wyrównany do lewej (niewyjustowany), z zastosowaniem interlinii wielkości 1,15.
2. Należy stosować ciągłą numerację przypisów.
3. Odnośniki do przypisów w tekście głównym powinny zostać sporządzone w indeksie górnym.
4. W tekście głównym numer przypisu należy umieszczać bez spacji po wyrazie, przed przecinkiem lub kropką kończącą zdanie, np.:

• „W dalszej części swojego wystąpienia nawiązał do tradycji nauczania prawa rzymskiego w Wilnie¹, przypominając postać hiszpańskiego humanisty i romanisty Petrusa Roysiusa² (Pedro Ruiz de Moroz 1505–1571), znanego w naszym kraju pod nazwiskiem Roizjusz³”.

Jeśli w tekście głównym numer przypisu znajduje się na końcu zdania, które kończy się skrótem z kropką, odnośnik powinien znaleźć się za kropką, np.:

• „Wspomniane rozporządzenie wydano w 1998 r.⁵”.

5. Przypis należy traktować jak zdanie, dlatego też powinien zaczynać się dużą literą, a kończyć kropką.
6. Dzieło autora, które jest powoływane po raz pierwszy, należy wskazać w następujący sposób: inicjał imienia autora z kropką, nazwisko, po przecinku tytuł dzieła kursywą, miejsce wydania i rok (ewentualnie po miejscu wydania, po dwukropku można wstawić nazwę wydawnictwa), strony, np.:

• J. Sondel, Słownik łacińsko-polski dla prawników i historyków, Kraków 1997, s. 174–178.

Kolejne wydanie należy zaznaczyć w następujący sposób:

• J. Sondel, Słownik łacińsko-polski dla prawników i historyków, wyd. 2, Kraków 2001, s. 266.

7. Powoływany po raz pierwszy artykuł z czasopisma naukowego należy wskazać, podając kolejno: inicjał imienia autora z kropką, nazwisko, tytuł artykułu kursywą, tytuł czasopisma w cudzysłowie (jeśli dalej będzie przywoływane w tekście, możemy zastosować skrót tytułu czasopisma, po jego uprzednim wskazaniu w nawiasie kwadratowym), cyframi arabskimi rok wydania, numer (tom, zeszyt), numery stron, np.:

• I. Koschembahr-Łyskowski, O pojęciu własności, zarazem jako przyczynek do nauki o źródłach prawa, „Przegląd Prawa i Administracji” [dalej: PPiA] 1902, z. 6, s. 385–410.

Publikację powoływaną po raz kolejny z tego samego czasopisma naukowego należy podawać w skrócie, np.:

• I. Koschembahr-Łyskowski, Dwa nowe opracowania rzymskiego prawa prywatnego, PPiA 1908, z. 5, s. 329–353.

8. Tylko jedno dzieło (np. monografia, artykuł) tego samego autora przywoływane po raz kolejny należy wskazać w następujący sposób: inicjał imienia autora z kropką, nazwisko, skrót op. cit. (bez kursywy), numer strony oraz ewentualnie przypis, np.:

• J. Sondel, op. cit., s. 185.

9. Jeśli w tekście powoływanych jest kilka opracowań tego samego autora, w przypisach należy wówczas (z wyjątkiem pierwszego przypisu do danego opracowania) wprowadzić jednoznaczny skrót tytułu, który pozwoli odróżnić te opracowania, następnie należy postawić po nim trzy kropki z przecinkiem – „...,” – oraz podać numer strony, np. w przypadku:

• F. Bossowski, Ze studiów nad rzeczami wyjętymi z obiegu wedle prawa rzymskiego, „Gazeta Sądowa Warszawska” 1923, nr 30, s. 257-260; F. Bossowski, Znalezienie skarbu wedle prawa rzymskiego, Kraków 1925, s. 38.

– w dalszych przypisach należy wskazać (jeśli opracowania tego samego autora znajdą się w tym samym przypisie):

• F. Bossowski, Ze studiów nad rzeczami..., s. 258; idem, Znalezienie skarbu..., s. 45.

10. Jeśli w tekście artykułu znajdą się bezpośrednio obok siebie w kolejnych przypisach dwa odniesienia do tego samego opracowania autora, należy stosować skrót „ibidem”, np. w przypadku:

• R. Taubenschlag, Die materna potestas im gräko-ägyptischen Recht, „Zeitschrift der Savigny Stiftung für Rechtsgeschichte. Romanistiche Abteilung” 1929, nr 49, s. 115–128.

– kolejny przypis powinien brzmieć:

• Ibidem, s. 120.

11. Artykuł z publikacji zbiorowej powołuje się, podając kolejno: inicjał imienia autora z kropką, nazwisko, tytuł artykułu kursywą, przecinek, przyimek „w” z dwukropkiem w nawiasie kwadratowym – [w:], tytuł publikacji zbiorowej kursywą, inicjał imienia redaktora (redaktorów) z kropką, nazwisko, tom, miejsce wydania i rok, strony, np.:

• F. Bossowski, Nowela Justyniana 115-Statut Litewski I R. IV. Art. 13 (14), Statut Litewski II i III R. VIII. Art. 7.-T. X. cz. 1 Art. 167, [w:] Księga pamiątkowa ku uczczeniu czterechsetnej rocznicy wydania Pierwszego Statutu Litewskiego, red. S. Ehrenkreutz, Wilno 1935, s. 107–121.

12. Hasło encyklopedyczne powołuje się, podając kolejno: inicjał imienia autora z kropką, nazwisko, tytuł hasła kursywą, przecinek, przyimek „w” z dwukropkiem w nawiasie kwadratowym – [w:], tytuł publikacji zbiorowej kursywą, inicjał imienia redaktora (redaktorów) z kropką, nazwisko, tom, miejsce wydania i strony (szpalty), np.:

• R. Taubenschlag, Münzverbrechen, [w:] Real-Encyclopädie der classischen Altertumswissenschaft, eds. A. Pauly, G. Wissowa, t. XVI (1), Stuttgart 1933, szp. 455–457.

13. Artykuł z gazety codziennej powołuje się, podając kolejno: inicjał imienia autora z kropką, nazwisko, tytuł artykułu kursywą, tytuł gazety w cudzysłowie dzienną datę wydania, np.:

• Ł. Zalewski, Brak zgody to równy podział na dziecko, „Dziennik Gazeta Prawna” z 4 listopada 2013 r., s. B3.

14. Recenzję należy powoływać w następujący sposób: skrót rec., inicjał imienia autora recenzji z kropką, nazwisko, tytuł czasopisma w cudzysłowie, rok wydania, numer (tom, zeszyt), numery stron, przecinek, przyimek „z” z dwukropkiem w nawiasie kwadratowym – [z:], inicjał imienia autora recenzowanej pracy z kropką, nazwisko, tytuł pracy kursywą, miejsce i rok wydania, np.”

• rec. A. Berger, „Kritische Vierteljahresschrift für Gesetzgebung und Rechtswissenschaft” 1925, nr 21, s. 191-195, [z:] U. Willamowitz-Moellendorff, Staat und Gesellschaft der Griechen und Römer bis zum Ausgang des Mittelalters, Leipzig–Berlin 1923.

15. Orzeczenia sądów lub trybunałów powołuje się, podając kolejno: nazwę orzeczenia, nazwę organu, który je wydał, datę wydania, sygnaturę akt oraz – jeśli orzeczenie było publikowane – miejsce publikacji i numery stron, np.:

• orzeczenie SN z 13 stycznia 1965 r., I CR 464/64, OSNCP 1965, nr 10, poz. 171.

16. Akty prawne należy powoływać, wskazując ich pełną nazwę, a następnie adres publikacyjny – wydawnictwo (skrótowo, np. Dz.U., M.P. – bez odstępów), rok publikacji, numer publikacji (skrót „nr” i numer dziennika), przecinek, pozycję (skrót „poz.” i numer pozycji). Adres publikacyjny tekstu jednolitego należy powoływać, umieszczając na jego początku skrót „t.j.”. Późniejsze zmiany w powoływanym akcie należy sygnalizować skrótem „z późn. zm.”, umieszczanym po przecinku na końcu adresu publikacyjnego. Przykłady:

• ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. nr 16, poz. 93, z późn. zm.);
• ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz.U. 2010 nr 243, poz. 1623, z późn. zm.).

17. Źródła archiwalne należy powoływać, podając nazwę archiwum, numer i nazwę zespołu archiwalnego oraz zakres stron/kart.
18. Źródła internetowe należy powoływać, wskazując imię i nazwisko (jeśli występuje) autora artykułu lub innej powoływanej pracy, nazwę artykułu lub innej powoływanej pracy bądź nazwę witryny internetowej, adres strony internetowej oraz datę dostępu w nawiasie kwadratowym, np.:

• M. Kubalski, Ubezwłasnowolnienie – uwarunkowania reformy archaicznej instytucji, https://www.temidium.pl/artykul/ubezwlasnowolnienie_uwarunkowania_reformy_archaicznej_instytucji-6951.html#sdfootnote2sym [dostęp: 16.04.2023].
• Ministerstwo Sprawiedliwości – Portal Gov.pl, https://www.gov.pl/web/sprawiedliwosc/ [dostęp: 1.01.2025].

Ponadto należy sprawdzić poprawność działania linku poprzez jego kliknięcie.

Zasady sporządzania bibliografii (wykazu źródeł)

1. W bibliografii należy zastosować podział na kategorie powoływanych źródeł, np. akty prawne, orzecznictwo, archiwalia, literatura przedmiotu, netografia itp.
2. Źródła w bibliografii powołuje się w sposób analogiczny do przypisów, z odstępstwami wskazanymi niżej.
3. W każdej kategorii źródeł (poza aktami prawnymi o charakterze normatywnym) poszczególne pozycje należy umieścić w porządku alfabetycznym.
4. Akty prawne o charakterze normatywnym należy w pierwszej kolejności uszeregować zgodnie z hierarchią aktów prawnych (akty o charakterze konstytucyjnym, ratyfikowane umowy międzynarodowe, ustawy, rozporządzenia, akty prawa miejscowego, akty wewnętrzne), a następnie zgodnie z datą promulgacji (ogłoszenia we właściwym dzienniku urzędowym).

 

WAŻNIEJSZE WYMOGI Z ZAKRESU DOSTĘPNOŚCI CYFROWEJ TEKSTÓW DLA OSÓB ZE SPECJALNYMI POTRZEBAMI

1. Narrację tekstu należy prowadzić tak, aby na jednej stronie edycyjnej formatu A4 był on podzielony na co najmniej 4 akapity.
2. W tekście głównym należy unikać stosowania inicjałów imion i podawać je w pełnym brzmieniu.
3. W bibliografii załącznikowej (oraz w innych kategoriach źródeł z wyodrębnionymi autorami) w pierwszej kolejności należy podać nazwisko autora, w drugiej jego pełne imię (imiona). Pełne imiona należy podać również w przypadku innych osób powoływanych dalej w danej pozycji, np. redaktorów czy tłumaczy.
4. Należy rozwijać do pełnej postaci mniej popularne skróty i skrótowce przy pierwszym ich użyciu. Przy kolejnych użyciach można posłużyć się formą skróconą.
5. Jeśli w tekście są wykorzystane obiekty graficzne (ilustracje, wykresy, schematy), powinien do nich zostać dołączony tekst alternatywny, mający postać maksymalnie 3–4 zdań, niepowielający treściowo podpisu do tego obiektu graficznego lub jego tytułu.
6. Należy unikać wyróżnień w postaci podkreśleń i jeśli jest to konieczne, zastępować je kursywą, ostatecznie pogrubieniem, stosując je z umiarem.
7. Tabele:
   a) powinny być przeznaczone do prezentowania głównie danych liczbowych,
   b) dane typowo tekstowe należy prezentować w tekście głównym w postaci list nume­rowanych i punktowanych,
   c) komórki tabeli powinny mieć układ regularny – nie należy ich dzielić ani scalać.